Dnia 30 listopada Dom Polski w Żytomierzu zorganizował wycieczkę do Muzeum „Pamięci ofiar głodu na Ukrainie”. W wyjeździe wzięli udział uczniowie klas starszych szkół żytomierskich oraz wolontariusze Domu Polskiego.
Gehenna, która miała miejsce w okresie 1921-1923, 1932-1933 oraz 1946-1947 na terenach ówczesnej Ukrainy stanowi jedną z największych tragedii ludzkości. Do dnia dzisiejszego nie znana jest szczegółowa liczba ofiar Wielkiego Głodu na Ukrainie. Szacuje się, że zginęło około 3-5 milionów osób. Wydarzenia te stanowią z kilku względów tragiczne i haniebne. Po pierwsze, pokazuje w jaki sposób ambicje oraz nienawiść jednego człowieka do drugiego przyczyniła się do śmierci milionów niewinnych ludzi. Po drugie, obojętna postawa reszty świata oraz brak jakiejkolwiek reakcji wobec wydarzeń z Ukrainy doprowadziły do poczucia bezkarności oprawców. Aby nie dopuścić do kolejnych podobnych zdarzeń należy przede wszystkim pamiętać o ofiarach m. in. zbrodni leninowskiej i stalinowskiej na Ukrainie.
Młodzież z Żytomierza miała okazję zwiedzić muzeum „Pamięci ofiar głodu na Ukrainie” i dowiedzieć się o nowych faktach historycznych z tego okresu. Dla zdecydowanej większości była to pierwsza wizyta ww. muzeum. Z ust przewodnika wycieczki uczniowie poznali przyczyny, przebieg oraz skutki wydarzeń z okresu 1921-1947 na Ukrainie. Mimo, że dla większości osób były to informacje powszechnie znane to z dużym zainteresowaniem słuchali opowiadań przewodnika.
Należy również podkreślić samą aurę, która panowała w muzeum. Wystrój wewnętrzny wprowadzał w poczucie przygnebienia, smutku i powagi wobec tamtych wydarzeń. To uczucie towarzyszyło wszystkim uczestnikom wyjazdu. Wydaje się, że wynika to z faktu, że wydarzenia z tamtego okresu pozostawiły znamię w pamięci wszystkich mieszkańców dzisiejszej Ukrainy.
Podsumowując przytoczę słowa jednej z uczestniczek wyjazdu, Maszy Borisenko, która mówiła: „Mieliśmy okazję poznać okrutny czas naszych przodków, którzy byli ofiarami ludobójstwa. Nasi przodkowie oddali swoje życie, abyśmy żyli w szczęśliwej przyszłości. W muzeum mogliśmy uczcić tamte osoby zapalając świecę ofiary”.
